برگزاری نشست مثنوی‌خوانی «بشنو از نی» در محفل ادبی مولانا
محفل مثنوی‌خوانی «بشنو از نی» محفل ادبی مولانا، در فضای مجازی اداره کتابخانه‌های عمومی شهرستان شمیرانات برگزار شد.
به گزارش روابط عمومی اداره کل کتابخانه‌های عمومی استان تهران؛ به همت اداره کتابخانه‌های عمومی شهرستان شمیرانات و محفل ادبی مولانا، سلسله جلسات مثنوی‌خوانی با عنوان «بشنو از نی»، با حضور، دکتر اسماعیل امینی، در فضای وبینار اسکای روم با موضوع «تمثیل» برگزار گردید.
امینی: اساتید معتقدند ادب نفس بر ادب درس مقدم است.
اساتید بزرگ وقتی درس می‌دادند در ابتدای تدریس می‌گفتند «ادب نفس بر ادب درس مقدم است». هر که می‌خواهد چیزی را بیاموزد باید نقش خود را بیاموزد که مهارش به دست عقل باشد و در هر آنچه ابهامی وجود دارد، پرسش، به درک بهتر و بیشتر کمک خواهد نمود.
اصلی‌ترین ویژگی مثنوی، زبان تمثیل آن است
سپس در تعریف تمثیل که منطق مثنوی مولوی بر آن بنا نهاده شده است افزود: «تمثیل یعنی بیان اندیشه و مفاهیم عقلانی به یاری مصادیق عینی». «مثنوی کتاب تعلیمی است و اصلی‌ترین ویژگی مثنوی، زبان تمثیل است». «تمثیل با ضرب المثل فرق متفاوت است. در ضرب المثل فقط مصداق بیان می‌شود، تفسیر و تطبیق با موضوع و شرایط به عهده شنونده گذاشته می‌شود اما در تمثیل تفسیر جایی ندارد از ابتدا محتوا مدنظر است».
در ادامه، تماثیلی از قرآن نیز مطرح کردند. تبیین حقیقت از تمثیل به حشره‌اى همانند پشه (آیه 26 سوره بقره)، تمثیل انفاق انفاق‌کنندگان در راه خدا به خوشه ( آیه 261 سوره بقره)؛ تمثیل حمل کنندگان کتاب مقدس که زیر بار حرف حق نمی‌روند (آیه 5، سوره جمعه)؛ تمثیل انسان‌های خاشع از بیم خدا (آیه 59، سوره حشر) از جمله تماثیل مطرح شده در قرآن هستند.
همچنین، امینی اشاره کرد در مثنوی تمثیل‌های ساده و مفصل زیادی بیان شده است و در ادامه به خوانش و شرح و تفسیر تمثیل «حکایت نخچیران و شیر» از دفتر اول پرداخت. در این تمثیل، جهد و توکل در کسب روزی و همچنین، قدرت و توانایی جسمانی در مقابل هوشمندی و زیرکی تسلیم است.
در ادامه، امینی، در بیان تمثیل «کلوخ انداختن تشنه از سر دیوار در جوی آب» از دفتر دوم مثنوی نیز گفت: شخصی تشنه بر دیواری بلند نشسته بود و در بُنِ دیوار ، جویباری زلال روان بود. شخصِ تشنه خشت‌ها را یکان یکان بر می‌کند تا دیوار را که مانع وصول او به آب بود بردارد و کامِ تشنۀ خود را سیراب کند. او هر خشتی که بر می‌کند به درون آب می‌انداخت و از آوای دلنشین آب، مسرور می‌شد. در شرح و تفسیر این تمثیل بر این اشاره شده است که سالکینِ الی الله هم که بر دیوارِ طبیعتِ مادی خود نشسته اند. هر یک خود را به حق نزدیکتر بینند.. .. مولانا در این حکایت کوتاه، سالکی را تصور می کند که با فرو ریختن دیوار علائق جسمانی که همچون حجابی او را از شهود حق بازداشته به وجد می آید.
